این روزها

این روزا اینقدر دانشکده میمونم تا خسته شم بعد بیام خوابگاه. البته بیشتر بخاطر اینه که فهمیدم حتی اگه کسی هم اتاق نباشه بازده م به اندازه اونجا نیست. با راهنمای قبلیم چند بار برخورد داشتم اولش ایشون سلام میکردن ولی بعدش من سلام کردم واحترام میزاشتم، خدا را شکر کارام هم خوب دارن پیش میرن. همسر جان به شوخی میگه الان راهنمای قبلیت میگه شانس من بود، تا وقتی من راهنماش بودم سالی یه بار دانشگاه نمیومد حالا دانشگاه را ول نمیکنه.